نظارت بر فرزندان در تمامی سنین؛ چگونه؟ - پورتال رنگی
نظارت بر فرزندان در تمامی سنین؛ چگونه؟
یکی از سخت ترین جنبه های پدر و مادر بودن، نظارت است. ما می خواهیم ارتباط خوبی با فرزندانمان داشته باشیم و نظارت کردن بر آن ها می تواند باعث شود که ما احساس بدی داشته باشیم.
پذیرفتن عواقب کار های بدی که انجام گرفته، اصلا جالب نیست. و این امر که فرزندان ما بخواهند بخاطر رفتار هایشان جوابگو باشند، آن ها را ناراحت می کند. پس از آن نیز بخاطر اعمال تنبیه ناراحت می شوند. و این دقیقا همان بخش دشوار نظارت بر فرزندان است. بسیار عالی می بود اگر، یک سیستم پاداش با چارت و جایزه برای این که فرزندانمان خودشان رفتار خوبی داشته باشند و نیازی به نظارت نداشته باشند، اعمال می شد. سیستم پاداش عالی است، اما به تنهایی کافی نیست.
کودکان نیاز به نظارت مناسب دارند. این یک واقعیت ساده زندگی برای والدین است. اگر نگران این هستید که با نظارت های نا به جا و بی برنامه، در حال از دست دادن فرزندتان هستید، ما امیدواریم که بتوانیم در این زمینه به شما راهنمایی های لازم را ارائه دهیم.
من 3 فرزند دارم و هر 3 نیاز به رویکرد نظارتی متفاوتی دارند. هیچ کودکی یکسان نیست و همه آن ها پاسخگو به یک روش نظارتی مشابه نیستند.
انعطاف پذیری، عدالت، سازگار بودن، عشق و علاقه، همگی کلید برقراری یک نظارت موثر بر فرزندتان، بدون این که اعتماد میان شما از بین برود، می باشد. با نظارت های سرسختانه، فقط و فقط اعتماد میان خود و فرزندتان را از بین می برید. کودکان ما نیاز دارند که رفتاری عادلانه با آن ها شود تا به رابطه میان خود و والدین صدمه ایی وارد نشود.
این به این معنا نیست که تمام اشکال نظارتی برای همه کودکان یکسان است. شما نیاز به پیاده سازی یک سیستم برای تک تک کودکانتان دارید، تا بتوانند در کار های خانه کمک کنند.
بیشتر بخوانید:
تربیت صحیح کودکان و قوانین مهم آن
در تربیت کودک مادر بیشتر نقش دارد یا پدر؟
بی مسئولیتی فرزندان، بزرگ ترین دشمن والدین
چرا نظارت کردن بر نظم و انضباط کودکان مهم است؟
کودکان نیاز به اعمال نظم وانضباط در زندگی شان دارند، زیرا هم برای حال آن ها و هم برای آینده آن ها و در بزرگسالی، این امر بسیار ضروری است. آن ها درست و غلط را تشخیص می دهند و این نظارت بر نظم و انضباط در خانه، نقش اصلی را در ترقی اخلاق آن ها ایفا می کند.
نظارت بر آن ها، سبب می شود که متوجه شوند چه رفتاری قابل قبول است و چه رفتاری قابل قبول نیست. آن ها همچنین، هنگامی که یک کار را به درستی و با نظم انجام می دهند و از سوی والدین عشق و علاقه را می بینند، احترام گذاشتن را یاد میگیرند. اگر در خانه احترام گذاشتن را یاد نگیرند، در آینده رفتار های مطلوبی از خود بروز نمی دهند.
آیا آن ها به حرفرئیس خود گوش می دهند و به اقتدار او احترام می گذارند؟ بخش عمده ای از احترام آنها به شخصیت های مختلف، به طور مستقیم با این که چگونه در خانه مورد نظارت قرار گرفتند، بستگی دارد.
آیا در خانه شما نظم و ترتیب و نظارت وجود دارد، یا قوانین ناشناخته و نا معلوم هستند؟؟ زمانی که نظارت در خانه اعمال می شود، آن ها با توجه به نظم و انضباط به عواقب کار های خود می اندیشند. و به درستی احترام به شخصیت های قدرتمند را درک می کنند.
چگونه نظم و انضباط بر ترقی آن ها تائیر می گذارد؟
در این مقاله روانشناسی، 4 رویکرد بزرگ والدین وجود دارد:
- اقتدار گرایی
- غفلت
- زیاده روی
- اعتبار
ما به عنوان پدر و مادر باید سعی کنیم والدین با اعتباری باشیم، تا بتوانیم بر رشد شخصیتی فرزندمان در بزرگسالی تائیر گذار باشیم
با استفاده از رویکردهای معتبر، یک کودک، احترام به اقتدار و نظم و انضباط پی می برد. مقاله روانشناسی امروز در مورد روش های والدین به شرح زیر است:
به طور معمول، توانایی های والدین، کمک به افزایش پتانسیل رهبری و وابستگی به خود در فرزندان می کند. مهارت های اجتماعی هم چون: کنترل نفس و اعتماد به نفس در کودکان افزایش می یابد و و این ها ویژگی هایی است که کار آفرین ها، رهبران و شریک های زندگی به آن نیاز دارند.
هنگامی که روش های معتبر توسط والدین اعمال می شود، کودکان در بزرگسالی به شخصیت های مقتدر احترام بیشتری می گذارند. هنگامی که ما با اعتبار خود در حال آموزش به فرزند خود در مورد درست و غلط های رفتاری و اخلاقی هستیم، در عین حال احترام گذاشتن به شخصیت های والاتر و قدرتمند تر را به کودکمان یاد می دهیم.
روش های دیگر والدین (اقتدارگرایی، غفلت و زیاده روی) ناقص هستند و با عواقب دیگری روبرو می شوند که فرزندشان را در بزرگسالی تحت تاثیر قرار می دهد.
نظم و انضباط و رویکرد والدین بر رشد فرزندان تاثیر می گذارد. والدین با اعتبار، قوانین و مرزهایی که برای کودک متناسب با سنش می باشد وضع می کنند. همچنین قوانینی که به کودک کمک می کند تا رفتار درست و غلط و پیامد های درون خانه را درک کند.
چگونه یک کودک را تربیت کنیم؟
هنگامی که ما از روش های مناسب و تائیر گذار برای تربیت کودک استفاده می کنیم، این امر تعیین کننده خواهد بود که کودک ما در آینده، یک شخصیت استوار با اخلاقی اجتماعی و احترام گذار(در اصل چیز هایی که ما به آن ها یاد دادیم) خواهد شد.
در این جا چندین دستوالعمل تربیتی در رابطه با نظم و انضباط کودکان، برای والدین وجود دارد:
- قوانین و استدلال ها به وضوح برای آن ها توضیح داده شود.
- والدین سعی کنند هنگامی که فرزند ترسیده یا ناراحت است به او کمک کنند.
- به نظر فرزند خود احترام بگذارند، حتی اگر با نظر خود متفاوت باشد.
- کودک را تشویق کنند که در مورد احساساتشان صحبت کند.
- والدین باید قبل از آن که کودک قوانین را بشکند، پیامد های عمل نکردن و شکستن قوانین را به او گوش زد کنند.
- بعد از این که کودک قانونی را شکست و به آن عمل نکرد، ارتباط و گفتگو میان او و والدین باید حفظ شود. همچنین والدین باید با کودک خود همدردی کنند.
- اگر کودکان قوانین را بشکنند، و ما در جواب، تنبیه ای اعمال نکنیم، مثلا اگر آن ها در قبال دریافت موبالشان، باید اتاق خواب خود را تمیز می کردند اما این کار را انجام ندادند و شما موبایلشان را به آن ها بدهید، فردا نیز همین وضع خواهد بود و آن ها از زیر وظایف خود شانه خالی خواهند کرد.
- والدین باید درمورد عواقب رفتار های خوب و بد با فرزندان خود صحبت کنند، تا درک درستی از رعایت نظم و عواقب کار ها در ذهن فرزندان پدید آید.
- والدین همیشه باید عواقب کار های غلط کودکانشان را بر آن ها اعمال کنند. هنگامی که قانونی شکسته می شود، عواقب کار باید پذیرفته شد، گاهی اوقات هم نه، بلکه همیشه.
- مجازات ها شامل، خشم، عصبانیت، فریاد، یا دست کشیدن از دوست داشتن نمی شوند.
- باید به فرزندانتان گوشزد کنید که حتی اگر قوانین را هم بشکنند، شما باز هم آن ها را دوست خواهید داشت. به عنوان مثال، والدین مدتی پس از آن که فرزند قانونی را شکسته است، او را بغل کنند و به او بگویند که او را بدون قید و شرط دوست دارند.
- والدین کودکان را تشویق کنند که در تمامی مراحل مستقل باشند.
- دلایل رعایت قوانین به طور واضح باید برای فرزندان توضیح داده شود. به عنوان مثال، اگر کودک شما در حین بازی کردن با توپ در کوچه، توپش وارد خیابان شده و او به خیابان رفته تا توپش را بردارد، شما باید به او یاد دهید که او مجاز به رفتن در خیابان نیست، زیرا ماشین در خیابان وجود دارد و این برای ایمنی خودش است.
آن ها باید بدانند که قوانین و حد و مرز های خانه، و عواقب رعایت نکردن آن، اولین جز از سیستم نظارتی است.
مسئله اصلی بعدی مطرح کردن عواقب کار هاست. آیا سن فرزندتان برای نوع تنبیه ایی که در نظر گرفته اید مناسب است؟؟
در بخش زیر برخی از دستورالعمل های کلی برای روش های انضباطی مناسب سن فرزند وجود دارد.
تربیت در سنین مختلف
روش های تربیتی در سنین مختلف برای کودکان متفاوت است، روشی که در سن 2 سالگی موئر و جوابگو بوده است در سن 7 سالگی بی تائیر است. شما باید تشخیص دهید چه زمانی روش های تربیتی موثر و چه زمانی نیاز به تغییر دارند.
در بخش زیر برخی از دسته بندی های سنی و روش های تربیتی برای این گروه های سنی مختلف و موثر را بازگو می کند:
دوران نوزادی
نوزادان به طور کلی نیازی به تربیت ندارند. آن ها فقط اطراف خود را درک میکنند و هیج درکی از رفتار های درست یا غلط ندارند. با این حال این بدین معنا نیست که آن ها هنگامی که نوپا می شوند و اعمالی اشتباه انجام نمی دهند. مثلا ما نمی خواهیم که کودک 9 ماهه ی ما به سمت پریز برق رفته و انگشت خود را به آن بزند، اما ممکن است این اتفاق بیوفتد و آن ها این کار را انجام دهند، ولی در این دوره سنی ما نمی توانیم او را تنبیه کنیم.
راه حل اصلی این است که یک محیط امن ایجاد کنیم تا کودک بتواند جهان خود را به گونه ای ایمن کشف کند. اگر آنها رفتارهایی مانند ضربه زدن یا دست زدن به چیزهایی که نباید انجام دهند، میتوان توجه آن ها را به جای دیگر جلب کرد.
توجه نوزاد خود را به چیز دیگر جلب کنید:
برای آن ها چیز های قابل لمس و امن فراهم کنید. به آن ها یاد دهید که “می توانی لمس کنی” و “نمی توانی لمس کنی”. مثلا هنگامی که موهای گربه را می کشند از عبارت “نمی توانی او را لمس کنی” استفاده کنید. سپس آن مورد را از کنار او دور کنید.
سایت Parenting.com دارای نکاتی مفید درباره رفتار کودک در خارج از قلمرو مجازات است. آنها درباره موارد انضباطی و نوزادان موارد زیر را بیان می کنند:
تربیت با اعتماد شروع می شود. کودکی که به پدر و مادر خود اعتماد دارد که همیشه در کنار او هستند و به او غذا و اسباب راحتی می دهند، پس هنگامی که والدین به کودک بگویند “دست نزن” هم به آن ها اعتماد خواهد کرد.
کلید تربیتی نوزادان تنها عشق، راحتی و پرت کردن حواس آن ها از مواردی است که برای آن ها مضر است. آن ها تنها احساس خود شناسی و کشف اطراف خود را دارند. به زودی آن ها نوپا خواهند شد و یاد خواهند گرفت باید عواقب کار های خود را بپذیرند. تا آن زمان، این وظیفه والدین است که کودک را از موقعیت ها و شرایط نا مساعد دور کنند.
والدین می توانند ذهن نوزاد خود را منحرف کنند یا حواس او را پرت کنند.
مثلا من یک کودک داشتم که تازه دندان در آورده بود، و هنگامی که برای اولین بار می خواستم به او مسواک زدن را یاد دهم، او این کار را دوست نداشت و بعد از آن هرگاه مسواک می دید فریاد میزد و گریه می کرد.
من از خود یک آهنگ برای این که مسواک زدن را سرگرم کننده کنم ساختم تا حواس او را در حین مسواک زدن پرت کنم. هرگاه که می خواستم برا او مسواک بزنم برای شنیدن این آهنگ هیجان زده می شد. با رقص و آهنگ خوانی من حواس او پرت می شد و راحت تر می توانستم دهان او را مسواک بزنم. این کار برای او بسیار جذاب بود و ظرف مدت چند هفته، مسواک زدن برای او بسیار سرگرم کننده و راحت شد.
برای قطع کردن گریه کودکتان راه های زیادی همچون انجام دادن کار های دیگر به طور همزمان، و مشارکت دادن فرزندتان با شما وجود دارد. آن ها گریه می کنند چون نمی خواهند در شرایط نا مطلوب و نا امن قرار گیرند. آن ها نمی خواهند هنگامی که کنترل تلویزیون را برداشته اند و با آن بازی می کنند، این وسیله از آن ها گرفته شود. در عوض والدین نیز می توانند هنگامی که این وضعیت را مشاهده می کنند، به جای کنترل تلویزیون به آن ها یک وسیله اسباب بازی سرگرم کننده بدهند، تا کودک نیز بهانه ایی برای گریه کردن نداشته باشد.
کودکان نوپا (بین 1-2 ساله)
تغییر مسیر رفتاری برای کودکان نوپا نیز بسیار مهم است. هنگامی که یک کودک نوپا دارید، بار ها و بار ها باید به او بگویید: “نه، نه دست نزن”. شما باید تصمیم بگیرید که کدام یک از رفتار ها از حد خود خارج شده اند و نیاز به تنبیه دارند. دیگران نیز می توانند رفتار خود را آن گونه که می خواهید با کودکتان تغییر دهند.
اصلاحات ساده کلامی در این مرحله مفید هستند. وقتی اصلاحات کلامی شکست می خورند، آن گاه باید اقدام کنید.
محدودیت های خود را بشناسید، بنابراین زمانی که رفتاری بیش از حد بد است و تصحیح کلامی به اندازه کافی جوابگو نیست، آن گاه تشخیص دهید.
نوسانات خلقی کودکان نوپا بسیار عادی است. اگر شما یک کودک نوپا دارید که جیغ و فریاد نمی زدند و گریه نمی کند باید بدانید که بسیار خوش شانس هستید و در ضمن کودک شما یک موجود افسانه ایی است. اما اگر یک کودک نوپا-ی جیغ جیغو دارید تنها کاری که می توانید انجام دهید این است که یک صبر عظیم داشته باشید، نفس عمیق بکشید، و ذهن خود را آرام کنید.
از محرک هایی که کج خلقی های کودکتان را بیشتر می کنند دوری کنید
سعی کنید از محرک هایی که بد اخلاقی کودکتان و گریه و جیغ های او را بیشتر می کند دوری کنید. مثلا از این که هنگام بیرون رفتن اسباب بازی یا تنقلات کودکتان را فراموش کنید و این امر سبب گریه های او می شود، دوری کنید. این خود یک محرک است.
برای من چندین بار اتفاق افتاد که کودک نوپای من در آغوشم بود و ما در فروشگاه بودیم، و بخاطر کج خلقی های او مجبور به ترک فروشگاه شدم. من او را در ماشین گذاشتم و منتظر ماندم که این حالت او از بین برود، فریاد نزدم، او را تنبیه نکردم.
زمان هایی که آرام هستند
بهترین زمان برای صحبت کردن در مورد رفتار اشتباه فرزندتان، زمانی است که آن ها آرام هستن و این زمان، وقتی است که کودک عصبانی می شود و جیغ و داد می کند و سپس چند دقیقه به عنوان تنفس آرام میشود، در این بازه زمانی شما باید با او در این مورد صحبت کنید.
من همیشه در این زمان، کودک خود را در اتاقش می بردم و او را روی تخت می نشناندم و به او می گفتم هنگامی که آرام و ساکت شد می آیم و با او صحبت می کنم. بعضی وقت ها، پس از آن که کج خلقی او تمام شد به خواب می رفت. و در موارد دیگر اواز اتاق خود خارج می شد و می گفت که “من الان آرامم”.
و معمولا من بعد از این که او آرام شد به اتاق اومی رفتم و خود نیز می دانستم که آن کج خلقی مزاجی از بین رفته و با او در مورد مسائل مختلف صحبت می کردم و درخواست می کردم که دوباره با رفتار های خوبش به جمع خانواده بپیوندد.
کلید رفتار با کودکان، حفظ آرامش است. شما باید تکیه گاه او باشید نه کسی که هنگام عصبانیتشان، او را از دست می دهند. در بحث توانمندسازی والدین، برخی نکات مفید دیگر در رابطه با برخورد با روش های برخورد با کودک نوپا وجود دارد. که به موارد زیر می توان اشاره کرد:
با فرزندتان استوار باشید. خود محوری خود را حفظ کنید و محکم باشید. یک دستورالعمل کلی برای بازه زمانی که کودک دچار این تنش می شود وجود دارد. تعداد سال های سن کودک، همان تعداد دقیقه های وقفه میان کج خلقی های مزاجی او است. ( مثلا اگر کودک 3 ساله باشد، 3 دقیقه میان تنش ها فاصله می افتد و او در این 3 دقیقه آرام است)
من در خانه خود یک سیاست در پیش گرفتم، به طوری که یک صندلی به این کار اختصاص دادم و در آن برهه زمانی که کودک میان تنش ها آرام بود از او خواستم روی صندلی بشیند و تایمر را در دست بگیرد، و تا زمانی که وقت تایمر به پایان نرسیده است و زنگ نخورده است، از روی صندلی بلند نشود، و هر بار مدت زمان تایمر را بیشتر کردم. بدین روش توانستم به طور غیر مستقیم به کودک خود یاد دهم که چگونه خود را کنترل کند و تمرکز بیشتری پیدا کند.
این می تواند یک نبرد اراده باشد که بارها و بارها کودک نوپا باید روی صندلی بشیند و با نفس خود مبارزه کند. و آن ها با انجام این کار یاد خواهند گرفت که شما تسلیم نمی شوید و آن ها باید تمام مدت زمانی که برایشان تعیین کرده اید را روی صندلی بشینند.
آن ها در نهایت یاد خواهند گرفت که زمان سریع تر می گذرد اگر به راحتی و بدون دردسر قبول کنند تایمر را در دست بگیرند و به روی صندلی بشینند. ممکن است برای رسیدن به این نتیجه، ده ها ساعت زمان صرف شود اما بالاخره اتفاق خواهد افتاد.
در کنار این روش نیز می توانید در آن زمان کودک خود را به یک مکان امن مانند اتاق خواب ببرید و او را روی تخت بنشانید تا حالت آرامش در او برقرار شود و کودک آرام شود.
خلاص شدن از شر اسباب بازی ها
اگر یک اسباب بازی به دیگران صدمه میزند، یا دو کودک بر سر آن دعوا می کنند، بهترین سیاست خلاص شدن از شر این اسباب بازی است.
می توانید اسباب بازی را در بالای کابینت قرار دهید، اطمینان حاصل کنید در مدت زمانی که آن را مخفی کرده اید، کودکتان سعی در پیدا کردن آن نمی کند و در این راه صدمه نمی بیند.
کابینت های ما امن بودند و به دیوار بست شده بودند، اما متاسفانه کودکان من کوهنوردان خوبی بودند و می توانستند از آن بالا بروند، شما نیز تا زمانی که اسباب بازی کودکتان را بالای کابینت نذاشته اید، متوجه نخواهید شد که آیا کودک شما نیز کوهنورد خوبی است یا خیر، گرچه آن زمان دیگر بسیار دیر شده است و ممکن است اتفاقی وحشتناک بیافتد.
تفاوت میان رفتار های عادی کودکان نوپا و نافرمانی های مستقیم را درک کنید. من یک کودک نوپا داشتم که با مداد شمعی کل دیوار ها را رنگ کرد. دخترم که 2 سال بزرگتر از پسرم بود، صرفا بخاطر این که دفتر نقاشی اش تمام شده بود و ورقه ایی برای نقاشی نداشت، از دیوار ها برای نقاشی استفاده کرد.مطمئنا من فقط به او گفته بودم که به آشپزخانه برو و نقاشی کن، و به او نگفته بودم که نمی توانی دیوار ها را نقاشی کنی. او این را نمی داست پس رفتار او طبیعی بود.
به جای این که او را تنبیه کنم، مجبورش کردم که به همراهی من، همه دیوار ها را تمیز کند. و در حین تمیزکاری به او یاد دادم که از این پس فقط باید روی کاغذ نقاشی کند و اگر این اتفاق تکرار شود، عواقب بدتری در انتظار او خواهد بود.
کودکان نوپا کار های عجیب و غریبی انجام می دهند. بنابراین، خود را برای واکنش در برابر کار های آن ها آماده کنید. آن ها گاهی فقط می خواهند چیز هایی را تجربه کنند و قصد سرکشی، یا انجام کار های بد را ندارند.
کودکان مهد کودکی (حدودا 2-3 ساله)
در میان کودکان مهد کودکی مشاهد خواهید کرد که یک روش تربیتی بر روی یکی جواب می دهد و بر روی دیگری خیر.
من یک کودک داشتم که به من خندید و گفت “من از تایمر استفاده نمی کنم، زیرا موضوعی مرا ناراحت نمی کند که بخواهم مجبور شوم از تایمر برای کنترل خودم استفاده کنم” و من همان زمان تصمیم گرفتم که به جای آن، اسباب بازی مورد علاقه اش را از او بگیرم.
مثلا اگر کودک شما یک ماشین آتش نشانی دارد که او را بسیار دوست دارد، شما خواهید فهمید که این اسباب بازی بعدا در امر تربیتی او تائیر میگذارد و شما در مواقع لازم می توانید آن را از او بگیرید. همچنین به شدت اشتباهات او نیز بستگی دارد. مثلا اگر او خواهر یا برادر خود را کتک بزند، به مدت 1 روز باید از اسباب بازی مورد علاقه اش محروم باشد.
شما هرگز نمی خواهید که کودکتان احساس شکست کند، پس هیچ وقت او را تهدید نکنید زیرا بسیار روش خشنی است. تنها تا زمانی که رفتار خود را درست نکرده است اسباب بازی او را به او پس ندهید.
توضیحات کامل و بحث در مورد نحوه رفتارها
در این مرحله مهم است که در مورد توضیح و بحث در مورد رفتار و پیامدها بیشتر توضیح داده شود. شما می خواهید فرزندان خود را درک کنند که چرا اسباب بازی های مورد علاقه خود را از او دور می کنید یا چرا به او تایمر می دهید. شما همچنین می خواهید آن ها درست و غلط را در قلب و ذهن خود درک کنند.
آن ها زمانی به اشتباه خود پی خواهند برد که خواهر یا برادر خود را ببینید، که توسط خود آن ها صدمه دیده، در آن زمان از صمیم قلب معنی کار بد خود را درک خواهند کرد.
ممکن است فورا این امر میسر نشود اما در طور زمان که در حال بزرگ شدن هستند، شما مداوم و به آرامی برای آن ها عواقب کارشان را توضیح خواهید داد و سپس آن ها احساس پشیمانی و همدلی خواهند کرد.
هدف این است که به سادگی رفتار خود را تغییر ندهید. شما می خواهید که فرزندتان تمایل داشته باشد با دیگران در ارتباط باشد و بر قوانین پایبند باشد. آن ها خودشان هنگامی که دلایل وجود قوانین را فهمیدند، بهتر آن را دنبال می کنند و عواطف خود را در آن سهیم می کنند.
نظم و انضباط، قلب را به جایی که عمل می رود هدایت می کند.
کودکان مدرسه ایی:
هنگامی که کودکان به سن مدرسه می رسند، به طور کلی دوره استفاده از تایمر نیز به پایان می رسد. و آن ها نیاز دارند دقایقی به آرامی در اتاق خود سپری کنند. برای تنظیم نگرش و نوسانات خلقی، سپری کردن وقت در اتاق و رلکس کردن و دوری از دیگران تنها به مدت دقایقی بسیار مفید است.
در این سن وسایل الکترونیکی بسیار مهم خواهند شد. وسایل شخصی همچون تبلت، تلفن هوشمند، و تلویزیون برای کودکان مدرسه ایی حائر اهمیت فراووان می شود و به آن ها وابستگی شدید پیدا می کنند. این امر سبب می شود یک منبع مهم تربیتی پدید آید. کودکان با سرگرم شدن با وسایل الکترونیکی، اغلب قوانین خانه را زیر پا می گذارند.
تا به حال هیچ متخصص کودکی نگفته است که محرومیت کودک از وسایل الکترونیکی برای آن ها مضر است. همچنین بر عکس این نیز ثابت شده است. مطمئن شوید که چارچوب زمانی تنبیه، عادلانه و در تناسب با شدت رفتار است. اگر آن ها صبح تخت خواب خود را جمع نکردند، یک ساعت تنبیه برای آن ها کافی است. برای هدفمند کردن این قانون، می توانید در قبال این که اگر به خواهر یا برادر خود آسیب زدند، وسایل الکترونیکی بیشتر در مدت زمان طولانی تری از آن ها محروم کنید.
باز هم لازم است که کودک “چرای” قوانین را درک کند و بداند که چرا باید عواقب زیر پا گذاشتن قوانین را بپذیرد.
حذف یا محدودیت امتیازها:
این روش برای کودکان مدرسه ایی بسیار موئر است. کودک خود و امیال او را درک کنید. مثلا ممکن است فرزندی داشته باشید که علاقه داشته باشد اطراف خانه همسایه ها، پس از مدرسه دوچرخه سواری کند. ممکن است در مدرسه اشتباهی از او سر بزند که شما نیز برای تنبیه او، مجبور شوید او را چند روز از دوچرخه سواری محروم کنید. این یک روش حذف امتیازات است.
مطمئن شوید که فرزندتان متوجه شده باشد که چرا دارد تنبیه می شود تا سعی کند مثلا به روش کتبی از معلم خود یا کودکی که در مدرسه او را اذیت کرده است، عذر خواهی کند.
برای کودکان مدرسه ایی، دوستان بیشتر از هر چیزی برای آن ها مهم می شوند. اجتماعی شدن بخش مهمی از ترقی شخصیتی است. با این حال، هرگاه مشاهده کردید که کودکتان شدت بد رفتاری اش زیاد شده است، می توانید او را از رفت و آمد با دوستانش محروم کنید.
هنگامی که یک کودک مدرسه ایی جوان دارید، می توانید اجازه ندهید تا به جشن تولد دوستانش برود. اما باز هم مطمئن شوید که تنبیه شما خشن نباشد. اگر آن ها به این باور برسند که شما در تنبیه های خود خشن هستید و زیاده روی می کنید، سپس آن ها نیز خشن خواهند شد.
با بچه های مدسه ایی خود صحبت کنید که چه مجازات هایی به نظر آنها منصفانه یا غیرمنصفانه است و به طور خاص چه نقض هایی دارند. داشتن این مکالمات می تواند به شما در ایجاد شیوه های نظارتی منصفانه کمک کند که برای فرزند خاص شما نیز موثر است.
بیشتر بخوانید:
گام هایی اساسی برای تربیت کودکان مستقل
والدین انعطاف پذیری باشید:
تعيين نوع مجازات برای فرزند شما مؤثر نيست. آن چه که این هفته موثر است ممکن است هفته آینده جوابگو نباشد. برای مکالمات با فرزند رو به رشد خود آماده باشید تا بتوانید این فرآیند نظم و انضباط و پیروی از یکدیگر را درک کنید.
هر چه واضح تر بتوانید این فرآیند را برای فرزندتان توضیح دهید، بیشترنیز می توانید عادلانه تر رفتار کنید. با آن ها در مورد این که چه عواقبی برای پذیرش کار اشتباه شخص ،عادلانه تر است بحث کنید، تا بهتر بتوانید نظم و انضباط بیشتری به قوانین زندگی خود دهید.
عشق خود را نسبت به آن ها حتی زمانی که کار اشتباهی انجام داده اند نشان دهید. زیرا هدف اصلی این است که فرزند بداند خوب و بد رفتاری چیست، و احساس کند که شما بی قید و شرط و تحت هر شرایطی او را دوست دارید.
تنبیه کودک یک بخشی از دوست داشتن کودک توسط والدین است. اگر شما فرزند خود را دوست دارید، می خواهید که احساسات او به طور سالم تا بزرگسالی رشد کند و تنبیه او به روش درست، بخشی از این جریان است.
